Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!!!!


Ο Ερωτας και η Ψυχη είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ μέχρι να μπορέσουν να χαρούν την αγάπη τους ανεμπόδιστα। Αυτός είναι ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής όπως τον αναφέρει ο Απουλήιος, Ρωμαίος συγγραφέας του 2ου μ.Χ. αιώνα.

Αν και ο Θεός Ερως στην αρχαιότητα ήταν υπεύθυνος για τα πάθη πολλών θνητών και μη, τελικά και ο ίδιος δεν γλίτωσε από τα βέλη του. Ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα την Ψυχή, μια θνητή που είχε τη φήμη μιας πανέμορφης γυναίκας. Ο μύθος του Ερωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές όλων.

Η Ψυχή ήταν μια θνητή, κόρη μιας πολύ συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά. Ανθρωποι από όλα τα μέρη έρχονταν να επισκεφτούν την Ψυχή και να θαυμάσουν την ομορφιά της, τιμώντας την περισσότερο από τη Θεά Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αποφάσισε να ζητήσει την παρέμβαση του γιου της Ερωτα, ο οποίος ανέλαβε να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή. Ωστόσο, και ο ίδιος ερωτεύτηκε την Ψυχή, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος του κατά του εαυτού του.

Τα χρόνια περνούσαν και οι γονείς της Ψυχής ήταν σαφώς προβληματισμένοι από την έλλειψη μνηστήρων, οπότε αποφάσισαν να στείλουν να πάρουν χρησμό, υποπτευόμενοι ότι κάποιος θεός έχει αναμειχθεί. Στους Δελφούς λοιπόν, ο Απόλλων, υπό την καθοδήγηση του θεού Ερωτα έδωσε χρησμό:

«Η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού. Ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Αν και όλοι έπεσαν σε βαθιά θλίψη, αποφάσισαν να εκπληρώσουν το χρησμό ετοιμάζοντας λαμπρό γάμο με το “τέρας” του βουνού.

Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο τα βράδια σε εκείνη και πάντα μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ωστόσο τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε ότι δεν μπορεί να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά ο άντρας που επιθυμούσε σε όλη της τη ζωή.

Περνούσε υπέροχα μαζί του αλλά προβληματιζόταν γιατί δεν τον είχε δει ποτέ. Όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει στο πατρικό της, οι αδερφές της ζήλεψαν για την καλή της τύχη και την έπεισαν ότι για να μη θέλει να της φανερωθεί όχι μόνο θα είναι ένα τέρας, αλλά θα θέλει να τη σκοτώσει κιόλας. Ετσι λοιπόν της πρότειναν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη.

Η Ψυχή με το λυχνάρι αντικρίζει το πρόσωπο του Ερωτα

Η Ψυχή με το λυχνάρι αντικρίζει το πρόσωπο του Ερωτα

Η Ψυχή γύρισε στο παλάτι, και ξάπλωσε με το μυστηριώδη σύζυγό της. Όταν εκείνος αποκοιμήθηκε, η ψυχή πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι και αποφάσισε να τον σκοτώσει. Εγειρε από πάνω του και καθώς φώτισε το πρόσωπο του με το λυχνάρι, είδε προς μεγάλη της έκπληξη τον πανέμορφο Θεό Ερωτα.

Η Ψυχή τα έχασε, το λυχνάρι έγειρε στο πλάι και καυτό λάδι χύθηκε πάνω στον Ερωτα. Ο Ερωτας ξύπνησε από τον πόνο και πέταξε μακριά, λέγοντας της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και ότι δεν θα μπορούσαν να είναι μαζί πια, αφού αυτή – μια θνητή – είδε το πρόσωπο ενός αθάνατου.

Μετανιωμένη η Ψυχή άρχισε να αναζητά τον Ερωτα παντού, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μετά από πολλή περιπλάνηση έφτασε σε ναό της θεάς Δήμητρας, η οποία τη συμβούλεψε να παρακαλέσει την Αφροδίτη να την αφήσει να δει το γιο της.

Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Ερωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθεί η πληγή από το καυτό λάδι. Ακουσε όμως από τις ικεσίες της Ψυχής και της απάντησε ότι για να δει τον αγαπημένο της, θα έπρεπε πρώτα να περάσει τρεις δοκιμασίες.

Οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες, αλλά η Ψυχή κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τις δυο πρώτες με επιτυχία. Ωστόσο η τελευταία δοκιμασία απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να φέρει το κουτί της Περσεφόνης στην Αφροδίτη. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.

Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το ανοίξει για να πάρει λίγο φάρμακο ομορφιάς για τον εαυτό της. Ωστόσο στο κουτί η Περσεφόνη δεν είχε βάλει κανένα μαγικό φίλτρο που θα μπορούσε να την κάνει πιο όμορφη, αλλά τον Μορφέα, που την έριξε σε βαθύ ύπνο.

Οταν ο Ερωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της Αφροδίτης, πέταξε στον Ολυμπο και παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή। Ο Δίας συγκινημένος από την αγάπη του θεού Ερωτα, την έκανε αθάνατη, επιτρέποντας στον Ερωτα να ενωθεί μαζί της για πάντα.

_____________________________________________________________

31 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Υπέροχος μύθος αναμφισβήτητα!!!!
Τον έγραψε και μία καλή μου φίλη πριν λίγο καιρό http://dinarg123.blogspot.com/2010/09/blog-post_18.html

Τα φιλιά μου SKPOYTZAKO μου!!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΩΣ ΤΗΝ Sweet truth! ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ.ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

BUTTERFLY είπε...

Αυτον τον μυθο τον ηξερα και με ειχε μαγεψει απο την πρωτη στιγη! Γεματη συμβολισμους και αξιες η Ελληνικη μυθολογια! Τυχαιο που η ομορφοτερη ολων ηταν η Ψυχη; Και που η ενωση της με τον Ερωτα γεννησε την αληθινη Ηδονη;
Μεγαλα διδαγματα σε μια εποχη που εχει χασει το νοημα...
Καλησπερα Σκρουτζακο!

zoyzoy είπε...

Μαγευτικός μύθος!
Τι όμορφα που απέδιδαν οι αρχαίοι στους μύθους τις αξίες και τα χαρίσματα των ανθρώπων με μορφές!

Καλή καθυστερημένη εβδομάδα φιλαράκο!

ποιώ - ελένη είπε...

υπέροχος μύθος
δεν τον γνώριζα τον μύθο απλά τον διαισθανόμουν ψυχή και έρως
τι πιο απόλυτο!!

σε χαιρετώ

rain είπε...

Υπέροχα ρομαντικό! Τι εύηχο..Ερωτας..Ψυχή..μαζί..
Πολύ όμορφο σκρουτζάκο, δεν το είχα υπόψη μου!
Φιλιά πολλά

ღ oneiremataღ είπε...

Καλησπέρα σου Γιάννη, την έχω κάνει κι εγώ ανάρτηση αυτή την ιστορία, μου αρέσει πολύ και τις προάλλες βρήκα στο διαδίκτυο κι ένα ποίημα μ΄αυτή στο paramythimythiko.pblogs, να το :
Δυο αδελφές είχε η Ψυχή - και βασιλιά πατέρα -
κι ήτανε όμορφες πολύ, σαν λιολουσμένη μέρα.
Μα της Ψυχής η ομορφιά ήταν σαν ήλιος ίδια.
Τα μάτια της λαμπύριζαν κάτω απ' αχτίδες φρύδια.
Κι είχε μαλλιά ολομέταξα και μάλαμα ωμοπλάτη
κι είχε σεντόνια σύννεφα και ουρανό κρεβάτι.

Οι δυο αδελφές παντρεύτηκαν, μα η Ψυχή απομένει
ανύπαντρη, γιατί έμεναν μπροστά της θαμπωμένοι
όλοι οι υποψήφιοι γαμπροί κι ούτε ένας δεν τολμούσε
να ναι σκιά μιας γυναικός που ακτινοβολούσε.
Φοβήθηκε ο πατέρας της ανύπαντρη μην μείνει
και το μαντείο ρώτησε, κι αυτό εντολή του δίνει:
στης ερημιάς και στης σιωπής το βράχο να την δέσουν
αφού πιο πριν το νυφικό φουστάνι της φορέσουν.
Τότε, ένα τέρας τρομερό δική του θα την κάμει.
Τ' άκουσε η νέα κι έτρεμε το σώμα της καλάμι ...
Την πήραν, την στολίσανε, στο βράχο την αφήσαν
δεμένη, και περίλυποι στο σπίτι τους γυρίσαν.
Και το κορίτσι έμεινε έντρομο και μονάχο
στης ερημιάς και στης σιωπής τον γρανιτένιο βράχο.

Ξάφνου, ένα κύμα ένιωσε να την σηκώνει αέρα
ψηλά και σαν το πούπουλο εχάθη στον αιθέρα.
Σε μια κοιλάδα βούλιαξε μετά, όπως μες στην λήθη,
και κουρασμένη στο απαλό γρασίδι αποκοιμήθη.
Γλυκό αεράκι φύσηξε και η Ψυχή ξυπνάει.
Σ' ένα παλάτι βρέθηκε, τριγύρω της κοιτάει.
Βλέπει μαρμάρινα σκαλιά, χρυσάφι πολυθρόνες
σ' αίθουσες μ' ελεφαντοστούν πανύψηλες κολόνες.
Πόρτες με διαμαντόπετρες ανοίγουν μοναχές τους,
κουρτίνες αραχνοΰφαντες μεριάζουν τις πτυχές τους.
Φωνές την καλωσόρισαν - μα άνθρωπος δεν φαινόταν -
μόνο φωνές, που σκλάβες της πιστές της θα γινόνταν.

Κύλησε η μέρα, κύλησε ... Κάθε στιγμή, ένα θαύμα
την έκπληκτη περίμενε Ψυχή. Κι όπως το τραύμα
σιγά σιγά επουλώνεται με τον καιρό, το βράδυ
απάλυνε η μοναξιά, σαν μέσα στο σκοτάδι
ένιωσε πλάι της η Ψυχή τ' αντρός την παρουσία,
κι αργά αργά βυθίστηκε σ' αγνώστου συνουσία.
Μια ζεστασιά ως τα κόκαλα και γλύκα ως το μεδούλι
ένιωσε κι ανατρίχιασε της ήβης της το χνούδι ...

Ένιωθε μόνο, ένιωθε ... Να δει όμως δεν μπορούσε
τον άντρα που αγκάλιαζε κι εκείνος της μιλούσε:

Hfaistiwnas είπε...

Δεν ήξερα ότι υπάρχει η ιστορία τους στην μυθολογία.. :):)
Πολύ καλή..

ckarelio είπε...

Πάντα επιμορφωτικός!
Ωραίος ο μύθος ομολογώ δεν τον
είχα ξαναδιαβάσει...

Καλό βράδυ! :-)

Rena είπε...

Ωραίος μύθος!
Καλό βράδυ!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Mία απο τις αγάπες μου είναι η Μυθολογία και η Ιστορία.Το κληρονόμησε ο εγγονός μου που στα 6 του χρόνια μπορεί να σου πει μυθολογία που θα σε αφήσει με ανοιχτό στόμα για τα ονόματα που θυμάται.Πανέμορφη ιστορία καθώς και κάθε ιστορία της Μυθολογίας μας.Μπράβο φίλε μου για τις αναρτήσεις σου.

Δημιουργία είπε...

Ωραιος μυθος, γεματος τρυφεροτητα.

Side21 είπε...

Αχ πως με συγκινούν ...
οι ρομαντικές αγάπες !!!
Ειδικά όταν έχουν HAPPY END !!!

~reflection~ είπε...

Είναι Υπεροχο Τσιγγουνακο....
Συνηθως γραφω λιτα εδω...
το παρατηρησες...

Σήμερα θα σου αφιερωσω Αυτο με ολη την αγαπη μου:

Δεν τη χώρεσα πουθενά την Ψυχή...

Άπλωσα θάλασσες,
το υγρό της φωνήεν
απύθμενο...

Άπλωσα ερήμους,
ο κόκκος της Ουσίας της
αχανής...

Ξετύλιξα ανέμους,
η πνοή της
εισέπνευσε το αιωλικό σύμπαν
κι ήθελε κι άλλο
για να χορτάσει...

και τότε..



εμφανίστηκε ο Έρωτας...
έφιππος τον άνεμο..
πάνοπλος το κύμα..
πιο ατίθασος από τη γεννετήσια ορμή..
και χώρεσε η Ψυχή
...παράξενα...
σ' ένα του βλέμμα...

Μέσα από την πτώση,
στο δίχως άνωση βυθό του,
άγγιξε ανάταση και ουρανό
να χωρέσει το πέταγμά της!...

κι όλο πέφτει
κι όλο Ίπταται
ιδιαζόντως
σ' ένα κενό,
γεμάτο πληρότητα!

Eva F. είπε...

Πραγματικά ένας υπέροχος μύθος Σκρουτζάκο μου!
Να είσαι καλά που τον μοιράστηκες μαζί μας...
Εγώ δεν τον είχα διαβάσει πουθενά!
Να είσαι καλά!

karkinos7 είπε...

Όμορφος μύθος!!!
Έτσι είναι η αγάπη αθάνατη!!!
Την Καλημέρα μου!!!

ღ oneiremataღ είπε...

το έβγαλε???? είχα πρόβλημα με τον μπλόγκερ με πέταγε και δεν ήξερα αν πήρε το σχόλιό μου...οπότε να συμπληρώσω και τη συνέχεια τώρα:
http://paramythimythiko.pblogs.gr/2009/01/o-mythos-toy-erwta-kai-ths-psyhhs-poihma-agaphs.html

«Αν θες, Ψυχή, να ζήσουμε μαζί για πάντα, δω' μου
υπόσχεση πως δεν θα δεις ποτέ το πρόσωπό μου.
Σβυστός ο λύχνος τις νυχτιές θα μένει, και στης μέρας
το φως δεν πρέπει εσύ να δεις την όψη από ένα τέρας,
ειδάλλως θα χωρίσουμε και θα χαθούμε αιώνια.»
Περάσανε μερόνυχτα, βδομάδες, μήνες, χρόνια ...
και η Ψυχή τον άγνωστο παράφορα αγαπάει,
μα νοσταλγία ένιωσε στο σπίτι της να πάει,
να μάθουνε και οι γονείς πως ζει ευτυχισμένη,
που θα νομίζουν, οι άμοιροι, πως είναι πεθαμένη.
Έκλαψε, παρακάλεσε, τον άντρα καταφέρνει.
Φύσηξε πάλι ο άνεμος, πίσω την ξαναφέρνει
στον ίδιο βράχο, της σιωπής, της ερημιάς, και πάλι
βρέθηκε στων γονέων της τη λατρεμένη αγκάλη.
Κι οι παντρεμένες αδελφές γυρίσανε απ' τα ξένα
κι είδαν τα μάτια της Ψυχής που ταν ευτυχισμένα.
Τους είπε για τον άντρα της, που τόσο αγαπούσε:
κι ας ήταν τέρας, πέθαινε γι' αυτόν, για κείνη ζούσε.
Αν και την όψη του ποτέ δεν είδε, για να κρίνει,
πίστευε πως η αγάπη της τον είχε ομορφύνει.
Τότε, η περιέργεια σαν μαύρο φίδι μπήκε
μες στις καρδιές των αδελφών, και σαν φαρμάκι βγήκε
αυτός ο λόγος σφυριχτά κι απ' των δυονών το στόμα:
«Δύστυχη, που τον άντρα σου δεν γνώρισες ακόμα!»
Και συμβουλέψαν την Ψυχή: ο ύπνος σαν τον πάρει
τον άντρα της, αυτή κρυφά ν' ανάψει το λυχνάρι
κι όπως η φλόγα τρέμοντας τα σκότη θα σκορπούσε
να έβλεπε το πρόσωπο εκείνου π' αγαπούσε.

Φύσηξε ο άνεμος ξανά ... και η Ψυχή γυρίζει
στον π' αγαπά ... Σαν νύχτωσε, ο λύχνος σπινθηρίζει
που άναψαν τρεμάμενα της γυναικός τα χέρια
κι είδε την όψη του άντρα της ... Και σβήστηκαν τ' αστέρια
από ντροπή - τόσο έλαμπε το πρόσωπο του νέου!
Του ιδανικού την ομορφιά είχε του πιο ωραίου.
Λιώνει η Ψυχή απ' τον πόθο της ... Και όπως ένα χάδι
σκύβει να δώσει, έπεσε μία σταγόνα λάδι
από το λύχνο, που έγειρε, πάνω στον κοιμισμένο
Έρωτα ... και σαν όνειρο εχάθη ξυπνημένο!
Αυτός ήταν ο άντρας της, το φοβερό το τέρας,
κι απ' τα φτερά του ήτανε εκείνος ο αέρας
που την Ψυχή εσήκωσε σαν πούπουλο μονάχο
στης ερημιάς και στης σιωπής το γρανιτένιο βράχο.
Μόνη από τότε η Ψυχή στον κόσμο τριγυρνάει
και ψάχνει για τον Έρωτα, που μακριά πετάει ...

Δεν είχε άδικο ο χρησμός που τον παρομοιάζει
με τέρας, αφού δάκρυα και στεναγμούς μοιράζει.
Κι οι μύθοι, που σαν όμορφα φαντάζουν παραμύθια,
αλήθειες κρύβουνε πολλές στου ψέματος τα βύθια.
Ψέμα είναι πως ο έρωτας τον άσχημο ομορφαίνει
ή ότι ζει στα σκοτεινά και με το φως πεθαίνει
Και πως γυρεύει η ψυχή, στ' ανθρώπινα τα στήθια,
τον έρωτα παντοτινά, μήπως δεν είν' αλήθεια"...

καλημέρα, όλη μέρα :-)))))

Anestis Ketsetzidis είπε...

Ωραία!

ΦΟΥΛΗ είπε...

τελειο!
καλημέρα καλό σκ...

BUTTERFLY είπε...

@oneiremata
Καλημερα! Τι υπεροχο ποιημα! Μηπως ξερεις ποιος το εχει γραψει?

katrine είπε...

Πάντα αυτοί οι μύθοι έχουν μικρές αλήθειες Skroytzako. Συμφωνείς??

Καλό ΣΚ όσο φθινοπωρινό κι αν είναι:))

DaisyCrazy είπε...

Σκρουτζάκο μου τι όμορφο παραμύθι! :)
Καλό σ/κ να'χεις!

drosostalitsa είπε...

Αχ τι ρομαντικό!!!! Πολύ ωραίος μύθος!

Να έχεις ένα όμορφο Σαβ/κο *

milch-käfer είπε...

Το Milch στην λαική θα πάει μεσ στην βδομάδα
πρέπει να το σέβονται και να του βγάζουν το αρκούδι απ' την μπουγάδα!

Sidepap21 είπε...

Καλό Σ.Κ. ...
φιλαράκο !!!

Διάττων είπε...

Πρόκειται για μύθο που δεν ήξερα. Και σίγουρα μ' αρέσει να διαβάζω και να μαθαίνω πράγματα που δε γνωρίζω.

Αγαπητέ μου φίλε, πέρασα να σου πω πως αυτόν τον καιρό οι επισκέψεις μου είναι αραιές επειδή δεν έχω ούτε υπολογιστή αλλά ούτε και δίκτυο. Απλά, μου δανείζουν οπότε ίσα που καταφέρνω και καμιά ανάρτηση... Καλό σου Σαβ/κο από αύριο...

Phivos Nicolaides είπε...

Καλό σαββατοκυρίακο, εύχομαι!

Magia da Inês είπε...

Olá, amigo!
Bela, sofrida e romântica história...
Bom fim de semana!
Beijinhos.
♥♥ Itabira que hoje completa mais uma primavera...
Brasil ♥♥

Άδικη Κατάρα είπε...

Πανέμορφος μύθος...

Καλό Σαββατοκύριακο Σκρουτζάκο :)

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχη ιστορία!

Καλημεραααααα


Φιλιά πολλά

MI είπε...

Στα παιδικά μου χρόνια -πριν από αρκετές δεκαετίες και πριν την εποχή της τηλεόρασης -τότε που ο κόσμος ακόμα παίρναγε τα βράδια του με ιστορίες και παραμύθια , η ιστορία αυτή ήταν από τις πιο αγαπημένες της γιαγιάς μου που την"άπλωνε" και την "μάζευε" όσην ώρα χρειζόταν για να μας κοιμίσει.Την έλεγε "ο φίαρος" δηλαδή το μεγάλο φίδι.Με έκπληξη ανακάλυψα σήμερα ότι είναι το ίδιο παραμύθι με την ιστορία της ψυχής και του έρωτα.Η για γιά μου δεν πήγε ποτέ σχολείο και έζησε όλη της την ζωή σε ένα απομονωμένο τότε νησί των τουρκοκρατούμενων και στη συνέχεια ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων.Την ιστορία την είχε ακούσει από τους παλαιότερους και την μετέφερε με τον δικό της μονοδικό τρόπο....
Ανώνυμες φιγούρες που εκφράζουν και συντηρούν την λαική παράδοση μέσα στους αίωνες.....