ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΗ ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ!!!!!ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!!ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΛΟΙ-ΟΛΕΣ ΚΑΛΑ!!!!

 

Η Καθαρά Δευτέρα είναι το τέλος των Απόκρεων και η πρώτη μέρα της Σαρακοστής. Η λέξη Καθαρή εκκλησιαστικά σημαίνει το ξεκίνημα της κάθαρσης των Χριστιανών που αρχίζει με νηστεία. Από την Καθαρά Δευτέρα ξεκινάει η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Απαραίτητα στοιχεία της αποκριάς θεωρούνται τα κούλουμα και ο χαρταετός. Ο εορτασμός του καρναβαλιού κλείνει με τα κούλουμα και το πέταγμα του χαρταετού. Με τον όρο κούλουμα, εννοούμε τη μαζική έξοδο του κόσμου στην ύπαιθρο και τον εορτασμό της Καθαράς Δευτέρας έξω στην φύση.

ΤΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΔΑΓΚΩΣΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ

 

ΤΟ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΔΑΓΚΩΣΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΟΛΕΝΤ

Ζούσε μία φορά ένας ρώσος πρίγκιπας που τον έλεγαν Ολέγκ.Κάλεσε όλους τους ξακουστούς μάγους που υπήρχαν για να του πουν ποια θα είναι η ζωή του και ποιος ο θάνατός του.

Οι μάντεις του είπαν:Η ζωή σου θα είναι πολύ ευτυχισμένη αλλά το θάνατό σου θα τον βρεις από το αγαπημένο σου άλογο.

Τότε ο πρίγκιπας κάθισε και σκέφτηκε.Αφού λοιπόν μου λένε ότι ο θάνατός μου θα προέλθει από το αγαπημένο μου άλογο,θα το διώξω πολύ μακριά.Δεν θα το καβαλικέψω ποτέ μου.

Έτσι έδωσε διαταγή για να το πάνε και να το αφήσουν πολύ μακριά,ώστε να μη μπορεί να γυρίσει πίσω.Το έστειλε σ ένα πολύ μακρινό χωριό.

Κάποτε μετά από αρκετά χρόνια ο Ολέγκ βρέθηκε σ εκείνο το χωριό και ρώτησε:Που είναι εκείνο το άλογο που σας το είχα στείλει;Μήπως ζει ακόμα;

Του λένε:Το άλογό σου έχει ψοφήσει εδώ και πολύ καιρό.

Ο Ολέγκ λυπήθηκε πολύ για ο άλογό του και είπε:Άδικα το έχασα το άλογό μου.Τι κρίμα.Δείξτε μου που είναι.

Μα έχει ψοφήσει από καιρό του είπαν.Το κουφάρι του το έφαγαν οι λύκοι.Μόνο τα κόκκαλά του υπάρχουν.Ο Ολέγκ όμως επέμεινε να τον πάνε εκεί που πέταξαν το άλογό του.Εκεί βρίσκονταν μόνο τα κόκκαλα και το κεφάλι του αλόγου.

Πως γίνεται να έρθει ο θάνατός μου από τούτα εδώ σκέφτηκε.Κι έσπρωξε με το πόδι του το κεφάλι του αλόγου.Εκεί μέσα όμως φώλιαζε για καιρό ένα φίδι.Πετάχτηκε έξω σφυρίζοντας  και θυμωμένο που το ενόχλησαν δάγκωσε στο πόδι τον πρίγκιπα.

Έτσι από αυτό το δάγκωμα πέθανε ο πρίγκιπας Ολέγκ.

Η μικρή αυτή ιστορία είναι του Λέοντος Τολστόι και νομίζω ότι είναι πολύ διδακτική για όσους νομίζουν ότι είναι αρκετό να στείλουν στην εξορία τους κινδύνους για να νιώθουν ασφαλείς.Οι κίνδυνοι θα τους βρουν.

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ

Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑ

Σε όλα τα Πρωτοχρονιάτικα τραπέζια κόβεται η καθιερωμένη πίτα της ημέρας, η γνωστή μας βασιλόπιτα. Με το κόψιμο της πίτας οι παλιοί πίστευαν πως θα μάντευαν την τύχη που θα είχε την καινούρια χρονιά το σπιτικό κι οι νοικοκυραίοι του.
Η παράδοση λέει ότι όταν ο Άγιος Βασίλειος ήταν επίσκοπος στην Καισάρεια η πόλη κινδύνευσε από τον έπαρχο της Καππαδοκίας. Ο Βασίλειος κάλεσε τους άρχοντες και το λαό και τους είπε να δώσουν ότι πιο πολύτιμο είχαν από τα πλούτη και τα χρυσαφικά τους για να σώσουν την πόλη, μια και δεν είχαν δυνάμεις να την υπερασπίσουν. Όλοι ανταποκρίθηκαν με προθυμία και ένας σωρός από χρυσαφικά συγκεντρώθηκε. Την άλλη μέρα, ο Δεσπότης και οι δημογέροντες πήγαν να συναντήσουν το έπαρχο και να του παραδώσουν τους θησαυρούς, εκείνος όμως εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα και την ακτινοβολία του Ιεράρχη δεν δέχτηκε να τους πάρει και αποχώρησε άπρακτος. Οι κάτοικοι απόδωσαν το θαύμα στον επίσκοπό τους. Ο Βασίλειος θέλησε να επιστρέψει τα κοσμήματα, δυσκολευόταν όμως μια και δεν γνώριζε ποιο είχε προσφέρει ο καθένας. Κάλεσε έτσι το προσωπικό της Μητρόπολης και τους παράγγειλε να φτιάξουν μικρές πίτες, τόσες, όσα και τα σπίτια της Καισάρειας και μέσα να βάλουν από ένα χρυσαφικό. Παράλληλα, ειδοποίησε τους πολίτες της Καισάρειας να περάσουν από τη Μητρόπολη για να τους δώσει από ένα αναμνηστικό για τη διάσωση της πόλης. Όλοι απόρησαν για το δώρο του Δεσπότη, όταν όμως επιστρέφοντας στα σπίτια τους θέλησαν να φάνε την πίτα, ανακάλυψε ο καθένας το χρυσαφικό που είχε προσφέρει. Από τότε, για να θυμούνται αυτό το γεγονός καθώς και τη σωτηρία της πατρίδας τους, καθιέρωσαν να φτιάχνουν κάθε χρόνο μια πίτα και μέσα να κρύβουν ένα τυχερό νόμισμα.

ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΥΘΟ!!!!Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ!!!!!!!

Μια φορά και έναν καιρό, μέσα στο μεγάλο δάσος, ζούσε ένα πελώριο δέντρο που το έλεγαν χαμομήλι. Φάνταζε ανάμεσα στα άλλα δέντρα, για το χοντρό του κορμό και τα μεγάλα του κλαδιά! Περήφανα κάθε πρωί, άνοιγε τα πράσινα φύλλα του, τα τέντωνε καμαρωτά, και από την πολλή του περηφάνια δεν έκανε παρέα με κανένα από τα υπόλοιπα δέντρα. Όμως επειδή ο καλός μας Θεός τιμωρεί τους υπερήφανους, ακούστε τι έπαθε.

Ένα πρωί ήρθαν στο δάσος κάτι ξυλοκόποι. Τα δέντρα παραξενεμένα σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους, τι ήθελαν εδώ.

Προς μεγάλη τους έκπληξη τους ρώτησε και το χαμομήλι, και τότε του απάντησαν ότι έψαχναν να βρουν τον πιο χοντρό κορμό, για να φτιάξουν τον Σταυρό του Ναζωραίου.

- Αχ! Αναστέναξε η ελιά. Κάποτε κάθισε στον ίσκιο μου να ξεκουραστεί. Ο Ναζωραίος βοηθάει τους πονεμένους και τους άρρωστους. Εγώ δεν τον δίνω τον κορμό μου, είπε αποφασιστικά τελειώνοντας την κουβέντα της η ελιά.

Συγκινημένοι το Πεύκο και η Λεύκα είπαν πως ούτε κι εκείνοι θα έδιναν τον κορμό τους.

Στο μεταξύ οι ξυλοκόποι έβγαλαν τα τσεκούρια, σήκωσαν τα μανίκια τους, και άρχισαν να κόβουν την Ελιά. Μονομιάς εκείνη αγρίεψε, και πέταξε τόσο μεγάλους ρόζους που τα τσεκούρια των ξυλοκόπων κόντεψαν να σπάσουν.

- Πάμε στο Πεύκο, φώναξαν.

Όμως εκείνο πλημμύρισε ρετσίνι. Τα τσεκούρια κόλλησαν και θυμωμένοι οι ξυλοκόποι πήγαν στην Λεύκα. Κι εκείνη όμως δεν τους άφησε να κόψουν τον κορμό της.

Η μέρα περνούσε και κανένα δέντρο δεν έδινε το ξύλο του για τον Σταυρό. Η Ιτιά τρανταζότανε, η Τριανταφυλλιά γέμιζε αγκάθια και το Έλατο πέταγε φλούδες. Μόνο σαν ήρθε η σειρά του Χαμομηλιού, εκείνο κάθισε σιωπηλό και υπάκουο και έκοψαν το ξύλο του, από όπου φτιάχτηκε και ο Σταυρός του Ναζωραίου.

Οι ξυλοκόποι το φόρτωσαν κι έφυγαν βιαστικά. Τότε ένα παράξενο σκοτάδι απλώθηκε στο δάσος. Όλα τα δέντρα με απορία έβλεπαν το Χαμομήλι να κονταίνει, να κονταίνει, οι ρίζες του συρρικνώθηκαν, τα πελώρια κλαδιά του χάθηκαν, μαλάκωσε ο κορμός του, κι ‘έγινε τόσο μικρό που κανείς πλέον δεν το πρόσεχε. Λυπημένο άρχισε να κλαίει, ζητώντας από τον καλό Θεό συγχώρεση που υπήρξε περήφανο και ξιπασμένο. Εκείνος του έδωσε την ευκαιρία να επανορθώσει και του είπε:

- Έγινες η αιτία να πονέσει ο Μοναχογιός μου, αλλά επειδή μετάνιωσες αληθινά, σου δίνω την δύναμη να μπορείς με το ζουμί από τα λουλουδάκια σου να γιατρεύεις τους πόνους των ανθρώπων.

Από τότε φυτρώνει μόνο του στις ερημιές χωρίς ανθρώπινη φροντίδα. Αν καμιά φορά πηγαίνοντας στη εξοχή, συναντήσετε κάτι τόσο δα μικρά λουλουδάκια, με κίτρινη καρδιά και άσπρα φυλλαράκια, μην τα πατήσετε.

Σκύψτε να το μαζέψετε. Είναι το Χαμομήλι.

ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!!!!

  

Κάποτε τον πολύ παλιό καιρό συναντήθηκαν Η ΤΙΜΗ, Η ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΡΟ.Ηθελαν να δουν τι αξία έχουν και έτσι έπιασαν τη συζήτηση.

Αν συμβεί και χαθούμε πως θα ξανασυναντηθούμε;είπαν και τα τρία μαζι.

Α!!!!!!Αυτό είναι εύκολο τους απάντησε η ΦΩΤΙΑ.Ρίξτε τριγύρω μια ματιά και όπου δείτε καπνό,ελάτε να με βρείτε.Θα είμαι εκεί να σας περιμένω.Είμαι δυνατη εγώ.

Κι εγώ αποκρίθηκε το ΝΕΡΟ έχω φανερό τον τόπο όπου περνώ.Υπάρχει μόνο χλωρό λιβάδι και είναι δικό μου το σημάδι.Είμαι δυνατό και εγώ.

Γυρίζουν τότε και λένε στην Τιμή.

Εμείς σου φανερώσαμε τον τόπο που θα μας βρεις.Για πες μας και συ τον τρόπο που θα φανείς όταν σε χρειαστούμε.

Λέει λοιπόν ηΤΙΜΗ  και στους δύο.Εγώ αυτό μόνο  το σωστό σας συμβουλεύω.Ποτέ μη γελαστείτε και με αποχωριστείτε γιατί τότε θα καταλάβετε την αξία μου.
Προσέξτε καλά,γιατί αν γλιστρήσω μία φορά και δεν με πιάσετε σταθερά ,όσο και αν θα με γυρεύετε τον κόπο σας μόνο θα ξοδεύετε.

Η αξία μου είναι τόσο μεγάλη που δεν υπάρχει άλλη!!!!

1) Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Τρέχοντας έφτασε στο κατώφλι ο νέος - Χρόνος, ενθουσιασμένος που οι άνθρωποι τον περιμένουν με λαχτάρα.

Εκεί στην είσοδο, λίγο πριν μπει, συναντά τον γέρο - Χρόνο που με κουρασμένα βήματα φεύγει από τη γη.

- Ε! γερο - Χρόνε! Σε βαρέθηκαν οι άνθρωποι και λένε αμάν και πότε θα φύγεις! Ενώ εμένα για δες; Με λαχτάρα περιμένουν να τους γεμίσω χαρά κι ευτυχία.

- Τον ίδιο ενθουσιασμό με σένα είχα κι εγώ όταν πριν 365 ημέρες έφτανα σε αυτό το κατώφλι. Όμως δεν ήξερα ούτε τις χαρές που μπορούσα να δώσω στους ανθρώπους, αλλά ούτε τις λύπες και τις συμφορές που θα τους έφερνα.

- Δεν ήσουνα ικανός να κάνεις πραγματικότητα τις ευχές των ανθρώπων ενώ εγώ έχω όλα εκείνα τα καλά για να τους χαρίσω το γέλιο και την ευτυχία. Για δες τους με τι ανυπομονησία με περιμένουν; Γιορτή κάνουν για τον ερχομό μου!

- Κι εγώ θαμπώθηκα όταν πέρασα αυτό το κατώφλι από τα λαμπερά φώτα και τα πυροτεχνήματα που πετούν κάθε τέτοια ημέρα όλοι εκείνοι που ζουν καλά. Όμως, δεν μπόρεσα να διακρίνω εκείνα τα φτωχικά σπίτια, που οι άνθρωποι δεν είχαν φως, που δεν είχαν να φάνε, γιατί συνηθίζουμε δυστυχώς, να βλέπουμε ότι λάμπει, ότι κάνει θόρυβο κι όχι όλα εκείνα που κρυμμένα, σκεπασμένα από το πέπλο της φτώχειας και της δυστυχίας δεν έχουν την δύναμη να κάνουν έστω μιαν ευχή. 

- Μα τι μου λες τώρα γερο - Χρόνε; Για κοίτα τη γη! Λάμπει απ' άκρη σ' άκρη! Που βλέπεις την δυστυχία; Ασφαλώς και τα μάτια σου έχουν πρόβλημα γιατί δεν θέλω να σκεφτώ πως τα λες όλα αυτά για να μου χαλάσεις την γιορτή.

- Μας μένουν νεαρέ μου και στους δυό μας λίγα λεπτά τόσο για να φύγω εγώ όσο και για να περάσεις εσύ αυτό το κατώφλι. Θάθελες λοιπόν να σε πάω μια βόλτα στις γειτονιές εκείνες που τα δυνατά φώτα δεν σου επιτρέπουν να τις δεις τώρα;

- Πάμε γερο - Χρόνε αν και πιστεύω πως δεν έχεις τίποτα να μου δείξεις.

Πιάνοντας ο γερο - Χρόνος από το χέρι τον νέο Χρόνο πέταξαν σε μια περιοχή όπου χιλιάδες μαύροι άνθρωποι σκελετωμένοι, κρυμμένοι μέσα σε άθλια καταλύματα, προσπαθούσαν να ζεσταθούν αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλο.

Πριν προλάβει να συνέλθει από την έκπληξη ο νέος Χρόνος, σκληροί άντρες αλλά κι αμούστακα παιδιά εισέβαλαν στην περιοχή και με τα όπλα τους άρχισαν να σκορπούν τον θάνατο σε μικρούς και μεγάλους, να βιάζουν μικρά κορίτσια και γυναίκες.

- Τι ...; τι γίνεται εδώ! Ποιοι τα κάνουν όλα αυτά! Πως υπάρχει τέτοια κακία! ψέλλισε ο νέος Χρόνος.

Ο γερο - Χρόνος δεν του απάντησε, τον έπιασε από το χέρι και τον πήγε πάνω σε ένα σαπιοκάραβο όπου εκατοντάδες εξαθλιωμένοι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι στ' αμπάρια.

Το άγριο κύμα χτυπούσε αλύπητα το πλοίο και τα παγωμένα νερά της θάλασσας έμπαιναν στα αμπάρια απειλώντας να πνίξουν τους τρομοκρατημένους επιβάτες.

- Ποιοι είναι αυτοί; Γιατί ταξιδεύουν με αυτό το παλιοκάραβο κι όχι με εκείνο το ωραίο καράβι με τα πολλά φώτα και τις άνετες καμπίνες;

- Ψάχνουν να βρουν μια γωνιά, μια χώρα, στην οποία θα μπορέσουν να ζήσουν υποφερτά αυτοί και τα παιδιά τους. Τι λες νέε Χρόνε; Μπορείς εσύ να τους την δώσεις; Μπορείς να τους χαρίσει την ευτυχία που ζητούν;

Πριν απαντήσει ο νέος Χρόνος ο γέρο - Χρόνος τον πήρε και τον μετέφερε σε ένα κλειστό δωμάτιο εκεί όπου γυναίκες και παιδιά ήταν ριγμένοι στο πάτωμα.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα μπήκε ένας άνδρας. Έπιασε ένα μικρό παιδί από το χέρι και το τράβηξε προς την πόρτα. Εκεί περίμενε ένας άνθρωπος που από την εμφάνισή του φαινότανε καθώς πρέπει.

- Αυτό είναι το εμπόρευμα. Νεφρά, καρδιά, μάτια κι ότι άλλο θέλεις τα έχει αυτό εδώ. Δώσε τα χρήματα και πάρ' το.

Ο νέος Χρόνος είχε μείνει άφωνος. Πριν προλάβει να συνέλθει ο άντρας ξαναμπήκε μέσα κι άρπαξε βίαια από τα μαλλιά μια γυναίκα. Την χτύπησε δυνατά στο πρόσωπο και σε όλο το σώμα και της είπε να ακολουθήσει έναν άλλον άντρα που περίμενε απ' έξω για να του ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία.

- Αν δεν του κάνεις ότι σου πει, θα σε σκοτώσω! την απείλησε.

Κι αυτή κλαίγοντας, με σκυμμένο κεφάλι, έφυγε. Δεν είχε κανέναν να την υπερασπιστεί. Ούτε ακόμα κι αυτόν τον κύριο που την περίμενε έξω από την πόρτα με τα μάτια γεμάτα πάθος.

- Γερο - Χρόνε, έτσι ζουν οι άνθρωποι; Ο ένας εκμεταλλεύεται τον άλλον;

Ο γερο - Χρόνος τον έπιασε πάλι από το χέρι και τον μετέφερε σε μια σκοτεινή γειτονιά.

Δεκάδες νέοι, ζωντανοί - νεκροί, κρατώντας μια σύριγγα στο χέρι, προσπαθούσαν να ταξιδέψουν στον μαγικό τους κόσμο, να ξεφύγουν έστω και μ' αυτόν τον τρόπο από την σκληρή ζωή.

Πιο πέρα ο έμπορος ναρκωτικών άρπαζε από το στήθος ενός νέου τον χρυσό σταυρό για να του δώσει την δόση του.

- Πάρ' την ρεμάλι! Ο σταυρός είναι η αμοιβή μου αφού δεν έχεις χρήματα!

- Βιάσου! είπε ο γέρο Χρόνος στον νέο Χρόνο. Πάμε και κάπου άλλου πριν φύγω!

Έφτασαν σε ένα πλούσιο σπίτι. Στους τοίχους ήταν κρεμασμένοι πολύτιμοι πίνακες ενώ το παχύ χαλί σε έκανε να νοιώθεις πως περπατάς πάνω στα σύννεφα.

- Ευτυχώς! Με έφερες και σ' ένα σπίτι που οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, είπε ο νέος Χρόνος.

Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου άνθρωποι ήταν συγκεντρωμένοι πάνω από ένα κρεβάτι.

- Γιατρέ μου θα ζήσει το παιδί μου; ρώτησε κλαίγοντας μια γυναίκα.

- Δεν μπορώ να πω τίποτα κυρία μου. Μόνο ο Θεός ...;

- Γιατί να τύχει σε μένα αυτή η δυστυχία είπε κλαίγοντας η γυναίκα. Θα έδινα όλα μου τα πλούτη για να γίνει καλά το παιδί μου.

Ο γερο - Χρόνος έπιασε το χέρι του νέου Χρόνου λέγοντάς του:

- Πάμε τώρα στο τελευταίο μας σταθμό.

Έφτασαν σε μια φτωχογειτονιά όπου τα παιδιά, φορώντας παλιά ρούχα, έπαιζαν κυνηγητό.

Μπήκαν μέσα σε ένα από τα σπίτια. Η γυναίκα ήταν μπροστά από την κουζίνα ενώ ο άντρας καθότανε στο τραπέζι. Όλα ήταν φτωχικά, όμως ένοιωθες μια παράξενη ζεστασιά να σε πλημμυρίζει.

- Τι ετοιμάζεις γυναίκα για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι; είπε ο άντρας.

- Βράζω λίγο από το κριθαράκι που μας είχε μείνει. Ίσα - ίσα για να φάνε τα παιδιά. Θα βουτήξουν στο ζουμί μπαγιάτικο ψωμί και θα χορτάσουν. Αχ! πόσο τα λυπάμαι τα παιδιά μου! Τι μάνα είμαι εγώ που δεν έχω να τους πάρω ένα ρουχαλάκι, ένα παιχνίδι, να τους βάλω ένα πιάτο φαί! 

- Μη στεναχωριέσαι γυναίκα. Ο καινούργιος χρόνος θα μας τα φέρει καλύτερα. Εξ άλλου γιατί στεναχωριέσαι; Έχουμε ο ένας τον άλλο, μ' αγαπάς και σ' αγαπάω, έχουμε την πιο όμορφη οικογένεια! Αυτή μας η ευτυχία είναι καλύτερη από όλα τα πλούτη του κόσμου.

Ο νέος Χρόνος κοιτούσε αμήχανος. Δεν μπορούσε να καταλάβει την ευτυχία αυτών των ανθρώπων.

- Τι λες νέε Χρόνε. Θα μπορέσεις να κάνεις αληθινά ευτυχισμένους όλους τους ανθρώπους; είπε κοιτώντας τον βλοσυρά ο γερο - Χρόνος.

- Δεν μπορώ να ξέρω. Είναι τόσα πολλά και διαφορετικά τα προβλήματα των ανθρώπων.

- Εγώ πάντως φεύγοντας σου εύχομαι να τα καταφέρεις. Να γίνεις ο Χρόνος της Ευτυχίας, της Υγείας, της Ειρήνης, της Αγάπης για όλους τους ανθρώπους της γης. Στο εύχομαι ολόψυχα.

Ο γέρο Χρόνος έφυγε αφήνοντας τον νέο Χρόνο στο κατώφλι.

Ο κόσμος τραγουδούσε: «Πάει ο παλιός ο Χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά ...;»

Ο νέος Χρόνος πέρασε το κατώφλι ...

⭐ ΑΝΟΙΞΑ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ 2022 ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ- ΦΙΛΕΣ.ΚΑΤΕΘΕΣΑ ΣΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΠΟΛΥ ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΧΑΡΑ.ΞΟΔΕΨΤΕΤΑ ΟΛΑ ΜΕ ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ. ⭐ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ 

Κάποτε ένας μεγάλος μάγος έβαλε ένα αίνιγμα!!!

Απ ολα τα πραγματα του κόσμου,ποιο είναι το πιο μεγάλο και το πιο μικρό,το πιο σύντομο και το πιο μακρύ,το πιο διαιρετό και το πιο εκτεταμένο,το πιο παραμελημένο και το πιο ποθητό,που χωρίς αυτό τίποτα δεν μπορεί να γίνει ,που καταβροχθίζει τα ασήμαντα και ζωογονεί τα σημαντικά και μεγάλα;;;

Αλλοι είπαν ότι ήταν η Τύχη,άλλοι είπαν η Γη ,άλλοι το Φως.

Ο μεγάλος μάγος είπε πως ήταν ο Χρόνος!!!

Τίποτα δεν είναι πιο μεγάλο,αφού αυτός ειναι το μέτρο της αιωνιότητας.

Τίποτα δεν είναι πιο μικρό,αφού δεν μας φτάνει για τα σχέδιά μας.

Τίποτα δεν είναι πιο μακρύ,γι αυτόν που περιμένει.

Τίποτα δεν είναι πιο σύντομο,γι αυτόν που χαίρεται.

Ολοι οι άνθρωποι τον παραμελούν και όλοι λυπούνται όταν πάει χαμένος.

Τίποτα δεν γίνεται χωρις αυτόν!!!!!