ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ...ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ. Η΄ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ. Η΄ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΒΥΣΣΙΝΟ. Η΄ ΕΦΑΓΕ ΧΥΛΟΠΙΤΑ;;;;;;;

ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ

Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. κάποιος έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο, που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο, που κατά το μάσημα στο στόμα του, πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση «μάλλιασε η γλώσσα μου», που τη λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.

---------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ

Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων, και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη. Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα, γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο. Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατσουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια - πράγμα, βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν. Γι' αυτό, λίγο προτού βγουν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά».


-------------------------------------------------------------------------------------------------
«Να μένει το βύσσινο»

Ο μύθος λέει πως κάποτε, κάποιος ψηφοφόρος ενός βουλευτή παράγγειλε στο σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα βύσσινο, για να τον φιλέψει κι έτσι να πετύχει το ρουσφετάκι του, ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δεν φαινότανε να θέλει να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δεν γινόταν τίποτα, φώναξε δυνατά στο σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο». Έτσι γεννήθηκε μια καινούργια λαϊκή έκφραση κάπου στα 1905-1908.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Έφαγε χυλόπιτα

Πολλές από τις καθημερινές φράσεις και παροιμίες που χρησιμοποιούμε σήμερα, προέρχονται από τα δεκάδες γιατροσόφια, τα οποία επινοούσαν οι Έλληνες κομπογιαννίτες του 19 αιώνα, υποσχόμενοι γιατρειά... διά πάσαν νόσον. Η συγκεκριμένη συνταγή, που ως στόχο είχε να περιορίζει τον 'καημό' των ερωτευμένων χρησιμοποιήθηκε από τον περιβόητο ψευτογιατρό Παρθένη Νένιμο ο οποίος έζησε στα Γιάννενα στις αρχές του 19ου αιώνα. Το παρασκεύασμά του αποτελείτο από χυλό σιταριού, ψημένο στο φούρνο, με αρκετά μπαχαρικά.