ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ!!!!!

Μια φορά κι έναν πολύ μακρινό καιρό ήταν δύο λύκοι... Ο ένας ταξίδευε την μέρα κι ο άλλος την νύχτα. Συναντούσαν ο ένας τον άλλο μόνο στην αλλαγή της μέρας, την στιγμή που το φεγγάρι και ο ήλιος για λίγα λεπτά συνυπάρχουν στα δύο άκρα. Τότε ο καθένας έλεγε τις ιστορίες από το ταξίδι του μέχρι την αλλαγή. Για αρκετά χρόνια αυτή ήταν η ζωή τους. Μπορεί να έδειχνε κουραστική και δίχως εκπλήξεις, όμως την χαιρόντουσαν γιατί λάτρευαν τους ρόλους τους. Ένιωθαν πως κάτι σημαντικό έκαναν στην ζωή και στην φύση. Πολλές φορές κόντεψαν να πειστούν ότι οι ίδιοι ήταν ο Ήλιος και το Φεγγάρι. Ο ένας λάτρευε τον Ήλιο και ο άλλος το Φεγγάρι. Τα λάτρευαν τόσο πολύ που καθώς περπατούσαν το βλέμμα τους ταξίδευε στο φώς τους. Ήταν η καρδιά τους, η ψυχή τους. Τώρα γινόταν και η υπόσταση τους. Ο κάθε λύκος όμως γνώριζε μόνο για τη δική του φωτεινή σφαίρα. Ο λύκος της μέρας δεν γνώριζε το φεγγάρι, κι ο λύκος της νύχτας δεν γνώριζε τον ήλιο. Η λύκος της νύχτας δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον για την ζωή της μέρας και για τον φωτεινό ήλιο. Ο λύκος της μέρας όμως... ένιωθε μια μικρή πληγή να μεγάλώνει κάθε φορά που άκουγε τον νυχτόλυκο να του μιλάει για την ομορφιά του Φεγγαριού, για το απαλό ασημόφως και το γαλήνιο τραγούδι της νύχτας με τα λαμπερά στολίδια του ουρανού να το συνοδεύουν. Ο λύκος της μέρας, βλέπετε, δεν μπορούσε ποτέ να δει τον ήλιο κατάματα γιατί έκαιγε τα μάτια του και ήταν πολλές φορές τόσο δυνατός στο φώς του που δεν έβλεπε καθαρά τους τόπους που ανάμεσα τους ταξίδευε. Ο καιρός περνούσε και ο λύκος της μέρας έδειχνε σημάδια κούρασης και λύπης. Το βήμα του γινόταν αργό και η αναπνοή του πιο βαριά. Η επιθυμία του είχε μεταμορφωθεί σε βάρος στην καρδιά του. Ο λύκος της μέρας πέθαινε καθώς ο χρόνος της μέρας κινούνταν πιο γρήγορα από της νύχτας. Ο νυχτόλυκος το πρόσεχε αυτό σε κάθε τους συνάντηση, πλέον. Έτσι πήρε την απόφαση να ρωτήσει τα Στοιχειά της Νύχτας αν θα μπορούσε να πάρει την θέση του φίλου του ώστε να τον σώσει ή να γιατρέψει για λίγο την επιθυμία του και να δει επιτέλους το φως του Φεγγαριού. Εκείνα αρνήθηκαν, λέγοντας του πως είναι αδύνατο αυτό. Θα άλλαζε ολόκληρη η ζωή του κόσμου. Ήταν απαγορευμένο από την ίδια την Φύση, του είπαν... Ο νυχτόλυκος λυπημένος από την απάντηση που πήρε, προσπάθησε να συνεχίσει το ταξίδι του δίχως τις σκέψεις να το βασανίζουν. Σε μια αλλαγή, ακόμη, της μέρας ο λύκος της νύχτας ερχόταν για να αντικαταστήσει τον λύκο της μέρας. Τον είδε κουρασμένο, με τα πόδια τρεμάμενα και το βλέμμα ζαρωμένο και χαμηλωμένο. Τότε πήρε την απόφαση που θα άλλαζε τον κόσμο ολόκληρο. Παρακάλεσε τον φίλο του να παλέψει τον ύπνο που ερχόταν να τον πάρει, έτσι ώστε να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του ξύπνιος και να περπατήσει μαζι του στην νύχτα. Να γνωρίσει όλα εκείνα που η μέρα δεν του πρόσφερε ποτέ. Και τα κατάφεραν. Τρέξανε μαζί μέσα στο ασημόφως του Φεγγαριού, κυλιστήκανε σαν κουταβια στο χορτάρι και πλατσουρίσανε μέσα στην λίμνη που αντανακλούσε το φώς του φεγγαριού. Τραγουδήσανε μαζί υπό τον ήχο της μουσικής της νύχτας με τα αστέρια να τους συνοδεύουν και ονειρευτήκανε με μάτια ορθάνοιχτα που παρακολουθούσαν το Φεγγάρι... Κάπου εκεί ο λύκος της μέρας κοιμήθηκε νιώθωντας ξανά νέος και γεμάτος ευτυχία για την επιθυμία και το όνειρο που επιτέλους ζούσε. Τα Στοιχειά της Νύχτας έκαναν την εμφάνηση τους στον νυχτόλυκο και τον κατηγόρησαν... Τώρα, του είπαν, πως ο λύκος της μέρας στην μέρα δεν θα μπορέσει να ξαναεπιστρέψει. Γιατί αν επιστρέψει, το πρώτο φως θα τον τυφλώσει και το ταξίδι του θα τον φέρει στο τέλος της πορείας της ζωής του. Τα είπαν αυτά κι έφυγαν... Κι άφησαν τον νυχτόλυκο προβληματισμένο... Είχε ζήσει πολλά χρόνια μέσα στην νύχτα κι ότι είχε να δει το είδε. Ότι είχε να ζήσει και να χαρεί το έζησε και το χάρηκε. Κοίταξε τον καλό του φίλο και σκέφτηκε πως η επιστροφή του στην μέρα θα τον σκότωνε. Σκέφτηκε επίσης πως μια νύχτα μόνο δεν θα έφτανε ποτέ για να γνωρίσει όλα όσα κρύβει το φώς του Φεγγαριού... Τον κοίταξε καλά... Μετά κοίταξε το φεγγάρι καθώς πλησίαζε στην άκρη του για να δώσει την θέση του στον ήλιο... Του αλύχτησε δυνατά σαν να ήταν η τελευταία φορά. Πήρε μυρωδιές δυνατές από όλο τον νυχτόκοσμο κι από τον ίδιο του τον φίλο... Ο λύκος της νύχτας άφησε τον φίλο του να συνεχίσει τον ύπνο του και πάλεψε τον δικό του ύπνο. Πάλεψε δυνατά για να αντέξει στα βήματα της μέρας που δεν γνώρισε ποτέ μέχρι τότε. Στο πρώτο δυνατό φώς, ο λύκος της νύχτας έχασε το φώς του και ένιωσε το σώμα του να γεμίζει από πόνο και κούραση. Δεν άργησε η στιγμή που το σκοτάδι τον οδήγησε στον χαμό του. Ο λύκος της μέρας ξύπνησε όταν η νύχτα έπεσε ξανά.. Πλέον ήταν ένας νυχτόλυκος. Τα Στοιχειά ήρθαν αμέσως και του είπαν την θυσία του φίλου του για εκείνον και ρίγησαν... Όπως ρίγησε και η καρδιά του νέου νυχτόλυκου... Από τότε, η νύχτα για εκείνον δεν ξανάγινε χαρούμενη και το τραγούδι της ποτέ δεν έφερνε ειρήνη στην ψυχή του. Αλυχτούσε με πόνο στο φεγγάρι στέλνοντας μηνύματα στον φίλο του που πίστευε πως βρισκόταν κάπου εκεί κοντά... στην αγκαλιά του φεγγαριού. Αυτή ήταν πλέον η ζωή του... Μέσα στην νύχτα μόνος ταξίδευε, μόνος τραγούδια θλίψης αλυχτούσε... κι ένα κλάμα μέσα από την ψυχή του σαν βρόγχος μαζευόταν... Τότε δημιουργήθηκε το Ουρλιαχτό... Όλα είχα πλέον αλλάξει... Η Μέρα δεν ήταν ανεκτή ποτέ ξανά και για κανέναν λύκο. Το φώς του Ήλιου έκαιγε τα μάτια τους αν και οι ίδιοι μερικές φορές αναγκάζονταν να το ανεχτούν να τους λούζει με χαμηλωμένο βλέμμα. Η Νύχτα ήταν πλέον ένα κουβάρι που έσφυγγε την ψυχή τους. Τους απελευθέρωνε τις λύπες και τις θλίψεις... Τους έκανε πιο μοναχικούς από ποτέ... Το μόνο που κατάφερνε να τους ημερέψει ήταν το Φεγγάρι, όταν έκλεβε τις ματιές τους για να τους δείξει τα πρόσωπα δύο λύκων.. Της Μέρας και της Νύχτας... που η φιλία τους δημιούργησε ένα δικό τους Μερονύχτι που κανένας θνητός, θεός ή στοιχειό... δεν είχε την δύναμη ή την θέληση να σπάσει...

Το παραμύθι αυτο ανήκει στον Θεόδωρο Κ. Δημακόπουλο