ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ;ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΚΟΥΠΟΛΗ!!!!!!

ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΚΟΥΠΟΛΗ

Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Στην Ποντικούπολη είχαν ανάψει τα τζάκια, έψηναν κάστανα και χρατσ-χρατς οι ποντικοί ροκανίζανε με τα μυτερά τους δόντια. Και όπως καταλάβατε την πρώτη θέση, είχε πιάσει ο Φρουστ με την κυρία Καμελίτσα!

Αχ αυτή η κυρία Καμελίτσα! Είχε μεγάλο καημό! Ήθελε να χιονίσει. Κάθε βράδυ κολλούσε στην τηλεόραση, άκουγε τον καιρό από όλα τα δελτία ειδήσεων και ύστερα χαρούμενη φώναζε: «Αύριο θα χιονίσει»!

Εκείνη την ημέρα είχε μια παράξενη ησυχία. Ακόμα και το βράδυ ο ουρανός έγινε κόκκινος και μια γαλήνη επικρατούσε γύρω γύρω.

Η γιαγιά του Φρουστ, η κυρία Πιπίνα, έπλυνε τα καλτσάκια για την ποντικοπαρέα, και μασουλώντας μερικά φουντούκια, άκουγε τους γύρω της να μιλάνε για τον παράξενο καιρό.

Ξαφνικά σηκώθηκε από την καρέκλα της, άπλωσε τα χέρια της προς την παρέα και κάνοντας τους νόημα να σιωπήσουν τους είπε:

«Εγώ δεν χρειάζομαι επιστήμονες να μάθω για τον καιρό. Γνωρίζω πολύ περισσότερα. Σας ανακοινώνω λοιπόν πως αύριο όλα θα είναι σκεπασμένα με χιόνι»!!

Πω! Πω! Τι έγινε στην Ποντικούπολη! Ξεφωνητά, χαρές, κωλοτούμπες! Και φυσικά ο Φρουστ άδραξε της ευκαιρίας , τρύπωσε στο μαγαζί με τα γλυκά και τα ζαχαρωτά κι έφαγε με τη ψυχή του.

Σε λίγο η Ζουζού η γυναίκα του σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά της, φώναζε πως το τραπέζι για φαγητό ήταν έτοιμο.

Όλη η Ποντικοπαρέα βρέθηκε καθισμένη γύρω από το τραπέζι και πολύ το χάρηκαν διότι το φαγητό, μια αχνιστή φασολάδα με μπόλικο σέλινο και καρότα τους περίμενε για να φάνε.

Σαν απόφαγαν, με φουσκωμένη την κοιλιά από την φασολάδα, κούρνιασαν λίγο στο τζάκι κι έπειτα ένας-ένας έφευγαν για ύπνο.

Το βράδυ έφερε ένα τσουχτερό κρύο και αυτή η γαλήνη του τοπίου μεταμορφώθηκε σε μια χιονοθύελλα.

Την άλλη μέρα, όπως είχε προβλέψει η γιαγιά Πιπίνα, όλα είχαν σκεπαστεί από κάτασπρο χιόνι.

Σκεπές, αυλές, κοτέτσια, δέντρα, αυτοκίνητα, δρόμοι ήταν όλα σκεπασμένα με χιόνι. Ακόμη και το ψηλό βουνό έστεκε αγέρωχο βουτηγμένο στο χιόνι!

Όλοι στην Ποντικούπολη είχαν κολλήσει τα προσωπάκια τους στα παράθυρα. Ο Πίπης χουζούρευε. Βαριόταν να σηκωθεί να πάει σχολείο.

«Σήκω Πίπη», φώναζε η μαμά του, τίποτα ο Πίπης.

«Άσε με λίγο ακόμα μαμά», έλεγε ο Πίπης και κουκουλωνόταν με το πάπλωμα.

Τελικά δεν πήγε σχολείο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχαν σχολείο! Παρέμειναν κλειστά λόγω του πολύ χιονιού που είχε πέσει το βράδυ. Εκείνη την χιονισμένη μέρα έγινε μεγάλο κέφι στην Ποντικούπολη. Αποφάσισαν να παίξουν και να χαρούν με το χιόνι. Φόρεσαν τα ζεστά ρούχα, σκουφιά και γάντια και ξεχύθηκαν στην πλατεία.

Σουρτ σουρτ ανέβηκαν στον τοίχο και από κει στις χιονισμένες σκεπές των σπιτιών. Συνεννοήθηκαν να φτιάξουν πολλούς χιονάνθρωπους. Ρίχτηκαν όλοι στην δουλειά και στο τέλος το αποτέλεσμα τους ενθουσίασε. Ο Πίπης έβαλε στον χιονάνθρωπό του ένα κόκκινο κασκόλ, ένα όμοιο σκούφο και στο χέρι τοποθέτησε ένα ξύλο.

«Τι είναι αυτό;» Ρώτησαν με περιέργεια οι τυφλοπόντικες.

«Ο δικός μου χιονάνθρωπος», απάντησε ο Πίπης, «είναι ο Βασιλιάς της χιονοθύελλας και το ξύλο είναι το σπαθί του».

Όλοι σώπασαν μεμιάς και άρχισαν να προσκυνάνε τον Βασιλιά χιονάνθρωπο!

Όμως ο μικρός γιος του ξιφομάχου αρουραίου ζήλεψε και άρχισε να πετά μπάλες χιονιού στον χιονάνθρωπο βασιλιά!

Μεμιάς έγινε ένας δυνατός κρότος, ο χιονάνθρωπος βασιλιάς ζωντάνεψε και άρχισε να χορεύει και μαζί του ο Πίπης στροβιλιζόταν χορεύοντας και τραγουδώντας.

Η Ποντικοπαρέα φοβήθηκε κι ένας ένας άρχισαν να φεύγουν.

«Ελάτε στο χορό μας», τους φώναζε ο Πίπης, «ελάτε να του φτιάξουμε και το θρόνο, θα σας μεταμορφώσει σε στρατιώτες με χρυσά σπαθιά και άσπρα άλογα! Ελάτε!!! Ο πιο δυνατός ανδρείος και ανίκητος θα γίνει αρχηγός!»

Ξεθάρρεψαν οι ποντικοί με το τρομερό μυστικό, γύρισαν στην πλατεία όπου καμάρωνε ο χιονάνθρωπος Βασιλιάς, βάλθηκαν και του έφτιαξαν τον θρόνο και τότε εκείνος σήκωσε το μαγεμένο σπαθί του, άγγιξε ένα έναν ποντικό και αμέσως τους μεταμόρφωσε σε στρατιώτες με χρυσά σπαθιά και άσπρα άλογα!

Παρατάχτηκαν όλοι στη σειρά, έπιασαν τα χαλινάρια των αλόγων καλπάζοντας πάνω στο χιόνι.

Η Κυρία Καμελίτσα τα έβλεπε όλα αυτά και είχε καταπιεί τη γλώσσα της από το φόβο και την περιέργεια. Δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε το σώμα της, ούτε την ουρά της, ένιωθε αδύναμη και ανίκανη. Τι ήταν όλα τούτα τα παράξενα; Αποφάσισε να πάει κοντά στους φίλους της και ακολουθώντας τις πατημασιές, πριν προλάβει να πιάσει τον χιονάνθρωπο Βασιλιά, μια παράξενη λάμψη την τύλιξε και γέμισε από κατάλευκο χιόνι.

«Είσαι η κυρά του χιονιού», άκουσε να της λέει ο χιονάνθρωπος.

Την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε σ'ένα υπέροχο κατάλευκο παλάτι.

«Σήμερα», συνέχισε ο χιονάνθρωπος, «θα περάσετε όλη σας τη μέρα στο παλάτι μου. Οι υπηρέτες μου θα σας περιποιηθούν και οι μάγειρές μου θα σας ταΐσουν όλου του κόσμου τα αγαθά».

Η κυρία Καμελίτσα τα είχε χαμένα. Και το πιο σπουδαίο; Φεύγοντας οι ποντικοί από το παλάτι του χιονάνθρωπου Βασιλιά, τους φόρτωσε από ένα σακουλάκι χρυσές λίρες στον καθένα. Η Καμελίτσα γούρλωσε τα μάτια της μόλις είδε το θησαυρό. Πω! Πω! Τι θα ψώνιζε! Και πόσο καιρό θα περνούσε πλουσιοπάροχα!!

Βάλθηκε να τα μετρήσει. Τι κρίμα! Δεν πρόλαβε να μάθει πόσες λίρες, τις είχε δώσει ο χιονάνθρωπος Βασιλιάς.

Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα την ξύπνησε και άφησε στη μέση το όνειρο. Ένα κατάλευκο όνειρο σαν αυτά που ακούμε να λένε στα παραμύθια. Ζούνε όλοι καλά αυτοί με το δικό τους όνειρο και εμείς με το δικό μας.