ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ!!!!!ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ!!

Ο ΕΙΡΗΝΟΚΛΗΣ

Στα πολύ παλιά χρόνια στην κορυφή του Ολύμπου την ίδια μέρα έγιναν δυο τσιμπούσια. Το ένα το είχε οργανώσει ο θεός Αρης και η Αφροδίτη για το γιο τους τον Πόλεμο και το άλλο ο Δίας και η Ήρα για την κόρη τους την Ειρήνη. Οι υπόλοιποι θεοί δεν ήξεραν σε ποιο τσιμπούσι να πάνε έτσι ώστε να μη γίνουν παρεξηγήσεις. Σκέφτηκαν...σκέφτηκαν και αποφάσισαν οι μισοί να πάνε στο ένα και οι άλλοι μισοί στο άλλο.
Πέρασε ο καιρός και η Ειρήνη μεγάλωσε και τότε ήταν που έγιναν οι μεγάλες φασαρίες. Η Ειρήνη ήθελε να μη γίνονται πόλεμοι και οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά και μονιασμένα. Ο θεός Πόλεμος ήθελε να υπάρχει διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους και να γίνονται συνέχεια πόλεμοι μέχρι που στο τέλος να καταστραφούν τα πάντα.
Κάποτε η Ειρήνη που ακτινοβολούσε από ομορφιά ενέδωσε στον έρωτα του θεού Απόλλωνα και παντρεύτηκαν. Σαν πέρασε ο καιρός απέκτησαν ένα αγοράκι που το ονόμασαν Ειρηνοκλή που σημαίνει η δόξα της Ειρήνης.
Όταν το έμαθε ο Πόλεμος πήγε στην Ειρήνη και της είπε:
- Όταν ο Ειρηνοκλής μεγαλώσει θα δοκιμαστεί σε πολύ δύσκολους άθλους. Αν τα καταφέρει θα επικρατήσει η ειρήνη η αγάπη και η ομόνοια. Αν αποτύχει έστω και σε ένα θα επικρατήσει η διχόνοια, το μίσος και ο πόλεμος. Συμφωνείς;
-Αν δε συμφωνήσω τι θα γίνει;
-Το μισό χρόνο θα έχουμε πόλεμο και τον άλλο μισό ειρήνη. Σου δίνω μια τελευταία ευκαιρία ή θα νικήσεις και θα επικρατήσεις εσύ ή θα ηττηθείς και θα επικρατήσω εγώ.
- Εντάξει τότε, αλλά χωρίς κλεψιές.
- Ε, και βέβαια χωρίς κλεψιές.
Ο πόλεμος όμως είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του. Δεν ήθελε με τίποτα να επικρατήσει η Ειρήνη.
Πέρασε ο καιρός και ο Ειρηνοκλής μεγάλωσε. Τότε ο Πόλεμος πηγαίνει στην Ειρήνη και της λέει:
- Έφτασε η ώρα, που ο Ειρηνοκλής πρέπει να κάνει τους άθλους του.
- Ναι, συμφώνησε η Ειρήνη. Αλλά δε μου είπες πόσους άθλους πρέπει να κάνει;
- Μόνο δύο. Δε χρειάζονται παραπάνω για να ξημερώσει τρεις φορές, απάντησε ο πόλεμος.
- Πολύ ωραία. Ποιος είναι ο πρώτος;
- Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να κλέψει τα δώδεκα χρυσά σπαθιά που ο Ήφαιστος είχε φτιάξει για τους θεούς όταν έγινε η Τιτανομαχία.
- Και που βρίσκονται αυτά τα σπαθιά;
- Στο σπίτι του Ήφαιστου φυσικά. Σε αυτό το φρικτό ηφαίστειο που κανένας αθάνατος, ημίθεος ή θνητός δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει.
- Εντάξει, είπε η Ειρήνη. Πότε ξεκινάει;
-Αύριο τα χαράματα. Γεια σου Ειρήνη, Ρηνιώ, Ρηνούλα και πρόσεχε το γιόκα σου, είπε ο Πόλεμος και έφυγε.
Τα χαράματα ο Ειρηνοκλής σηκώθηκε, ετοιμάστηκε και αποχαιρέτησε τη μητέρα του και τον πατέρα του.
Όταν έφυγε ο Ειρηνοκλής, λέει ο Απόλλωνας στην Ειρήνη:
- Ανησυχώ πολύ για τον Ειρηνοκλή. Αλλά ας ελπίσουμε ότι για το καλό το δικό του και της ανθρωπότητας όλης θα τα καταφέρει.
- Ας, το ελπίσουμε είπε η Ειρήνη και σκούπισε τα δάκρυά της με το λευκό της πέπλο.
Στο μεταξύ ο Ειρηνοκλής φτάνει στο ηφαίστειο που ήταν η κατοικία του Ήφαιστου.
Μπαίνει μέσα και βλέπει χιλιάδες όπλα. Ξαφνικά το βλέμμα του πέφτει σε μια μεγάλη πόρτα. Την ανοίγει και τι να δει; Στην μέση ενός τεράστιου δωματίου βρίσκονταν ένα τεράστιο τραπέζι που πάνω βρίσκονταν τα δώδεκα χάλκινα σπαθιά. Στην βαριά χάλκινη βάση του τραπεζιού, ήταν δεμένος ένας τεράστιος σκύλος με οχτώ κεφάλια, ο Λάβας. Από το καθένα από τα οχτώ στόματά του έβγαινε τόση φωτιά που θα μπορούσε να κάψει μια ολόκληρη πόλη. Ο Ειρηνοκλής τρελάθηκε από το φόβο του. Ήταν πολύ άγριος ο Λάβας, δεν πιανόταν με τίποτα. Πώς θα έπαιρνε τα σπαθιά;

Σκέφτηκε αρκετές ώρες μέχρι που βρήκε ένα καταπληκτικό σχέδιο.
Περίμενε καλά κρυμμένος μέχρι που να κοιμηθεί και ο Ήφαιστος και ο Λάβας. Όταν βεβαιώθηκε ότι είχαν κοιμηθεί για τα καλά, πήρε σιγά - σιγά την χάλκινη πανοπλία του Ήφαιστου, την φόρεσε και μπήκε αθόρυβα στο μεγάλο δωμάτιο που κοιμόταν βαθιά ο Λάβας. Ο Λάβας άνοιξε το ένα από τα δεκαέξι του μάτια, τον κοίταξε, αλλά επειδή νόμισε πώς ήταν ο Ήφαιστος, συνέχισε ήσυχος τον ύπνο του. Έτσι ο Ειρηνοκλής πήρε τα δώδεκα σπαθιά και έφυγε.
Την ώρα που άνοιγε την εξώπορτα του ηφαιστείου, ξύπνησε ο Ήφαιστος που σαν κάτι να άκουσε και άρχισε να φωνάζει:
- Α, κλεφτράκο, τώρα θα σου δείξω εγώ. Παίρνει ένα τεράστιο τσεκούρι και αρχίζει να τον κυνηγάει. Ο Ειρηνοκλής όμως ήταν πιο γρήγορος από τον κουτσό τον Ήφαιστο, και έτσι κατάφερε να πάρει τα δώδεκα σπαθιά.
Όταν γύρισε στο σπίτι του, οι γονείς του με δάκρυα στα μάτια τον αγκαλιάζουν και η Ειρήνη του λέει:
-Αχ, γιε μου, έλα πήγαινε να ξεκουραστείς γιατί αύριο θα πάς να φέρεις το τόξο της Θεάς Αρτεμις. Είναι πολύ δύσκολο γιατί το φοράει πάντα. Ακόμα και όταν κοιμάται. Δεν πρόκειται να κάνει κακό σε σένα που είσαι παιδί του αδελφού της, αλλά αν σε δει θα σε κρατήσει όμηρο για πάντα.
-Δεν με πειράζει μητέρα να ζήσω κοντά στη θεία ’ρτεμη, γιατί την αγαπώ πολύ και κάνουμε και καλή παρέα μαζί.
- Αχ, παιδάκι μου, ξέρεις τι είναι για μένα, από τη μια τα μάτια μου να βλέπουν παντού πόνο, δυστυχία, μίσος και διχόνοια και από την άλλη να χάσω και σένα; Δεν γίνεται, πρέπει να φέρεις το τόξο της Αρτεμις. Ο Πόλεμος πρέπει να νικηθεί.
- Εντάξει, μητέρα εκτός από δύναμη έχω και μυαλό. Όλα θα πάνε καλά.
Το άλλο πρωί ο Ειρηνοκλής φεύγει χωρίς να αποχαιρετίσει την μητέρα του. Βλέπετε δεν ήθελε να ακούσει πάλι τους φόβους της. Πέρασε πρώτα από το σπίτι του Διόνυσου και του λέει:
- Διόνυσε, αν θέλεις να επικρατήσει η χαρά και το γλέντι στη ζωή των ανθρώπων, δώσε μου το πιο μεθυστικό κρασί που έχεις.
Ο Διόνυσος έκανε ό,τι του ζήτησε ο Ειρηνοκλής. Ο Ειρηνοκλής τον ευχαρίστησε και έφυγε για το μεγάλο δάσος που ήταν η μεγάλη σπηλιά που ζούσε η θεία του η Αρτεμις.
Το μεσημέρι πια έφτασε στο σπίτι της θείας του. Μόλις τον είδε πέταξε από τη χαρά της και αυτή και το αγαπημένο της ελάφι. Η Αρτεμις του πρόσφερε το πιο νόστιμο αγριογούρουνο που είχε φάει ποτέ στη ζωή του, και από το πολύ κρασί που ήπιε η Αρτεμις μέθυσε και έπεσε σε βαθύ ύπνο.
Ο Ειρηνοκλής πήρε το τόξο της θεάς και γύρισε στο σπίτι του λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά. Οι γονείς του από τη χαρά τους έκαναν ένα μεγάλο τσιμπούσι. Σ’ εκείνο το τσιμπούσι καλεσμένος ήταν και ο Πόλεμος που πάει στην Ειρήνη και της λέει:
- Νίκησες Ειρήνη. Από δω και πέρα θα επικρατήσει ειρήνη στον κόσμο.
- Ευχαριστώ, αλλά εσύ τι δουλειά θα κάνεις, από δω και πέρα;

-Α, μην ανησυχείς για μένα. Θα βρω καταφύγιο στο κεφάλι μερικών παρανοϊκών, που έτσι κι αλλιώς δε θα πάψουν να υπάρχουν.
- Αντε γεια Ειρήνη!
- Αντε γεια Πόλεμε ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ.