ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ...ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙΙ; Η ΣΕ ΤΡΩΕΙ Η ΜΥΤΗ ΣΟΥ ΞΥΛΟ ΘΑ ΦΑΣ; Η ΣΠΑΩ ΠΛΑΚΑ;;;;;

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο Suspect ME TO http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/ IΣΤΟΛΟΓΙΟ.



ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ,ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗΣ.ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΟ Google friend connect ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΧΝΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΡΙΧΝΩ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ.
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ.
Κeep writing Suspect
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΤΩΡΑ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΘΗΣΗ


Σε τρώει η μύτη σου, ξύλο θα φας

Έκφραση παροιμιακή, που ξεκινάει από πρόληψη και δεισιδαιμονία. Στην
αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως ο «κνισμός», η φαγούρα, δηλαδή, το σώματος, ήταν προειδοποίηση των θεών. Πίστευαν πως όταν ένας άνθρωπος αισθανόταν φαγούρα στα πόδια του, θα έφευγε σε ταξίδι. Όταν πάλι τον έτρωγε αριστερή του παλάμη, θα έπαιρνε δώρα. Αν συνέβαινε το ίδιο στη δεξιά, τότε θα έδινε αυτός δώρα. Η πρόληψη αυτή έμεινε ως τα χρόνια μας.
«Με τρώει το χέρι μου, θα πάρω λεφτά», συνηθίζουμε να λέμε, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι αρχαίοι όμως, θεωρούσαν γρουσουζιά, όταν αισθάνονταν φαγούρα στην πλάτη, στο λαιμό, στ' αφτιά και στη μύτη. Κάποτε ο βασιλιάς της Σπάρτης Άγις, ενώ έκανε πολεμικό συμβούλιο με τους αρχηγούς του, είδε ξαφνικά κάποιον απ αυτούς να ξύνει αφηρημένος τ αφτί του. Αμέσως σηκώθηκε πάνω και διέλυσε το συμβούλιο. -Θα έχουμε αποτυχία οπωσδήποτε.
Οι θεοί προειδοποίησαν τον Αρίσταρχο Ας αναβάλουμε γι' αργότερα την
εκστρατεία... Οι Σπαρτιάτες πίστευαν ακόμη ότι τα παιδιά που αισθάνονταν
φαγούρα στη μύτη τους, θα γινόντουσαν κακοί πολεμιστές. Έτσι, όταν
έβλεπαν κανένα παιδί να ξύνει τη μύτη του, το τιμωρούσαν, για να μην την
ξαναξύσει άλλη φορά. Από την πρόληψη αυτή βγήκε η φράση: «η μύτη σου σε τρώει, ξύλο θα φας».

------------------------------------------------------------------------------------------

«Κρύβε λόγια»

Οι Φιλικοί επειδή φοβόντουσαν μήπως προδοθούν, πριν να κηρύξουν την Επανάσταση του 1821, πρόσεχαν πάρα πολύ τα λόγια τους και κυρίως ποιους θα έκαναν μέλη τους. Η εχεμύθεια ήταν το πρώτο τους άρθρο και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να... φλυαρήσει. Αφού πρώτα τούς διάλεγαν προσεκτικά, ύστερα από μεγάλη δοκιμασία, τους αποκάλυπταν το μυστικό και τους έδιναν τη συμβουλή – πιο πολύ ήταν διαταγή – να κρύβουν τα λόγια τους. Έτσι λοιπόν – σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης) – το «Κρύβε λόγια» εφαρμόστηκε σε πολλές περιπτώσεις κατά την Επανάσταση του 1821, φράση που τη λέμε ακόμη και σήμερα όταν θέλουμε να επιστήσουμε σε κάποιον την προσοχή να κρατήσει καλά ένα μυστικό.

------------------------------------------------------------------------------------------
«Tι θέλει η αλεπού στο παζάρι»;

Η αλεπού είναι... αδύνατον να κάνει την εμφάνισή της στην αγορά ή στο παζάρι, γιατί αμέσως θα την πιάσουν. Κάτι που σημαίνει ότι ο ένοχος αποφεύγει πάντα τους τόπους όπου είναι εύκολο να αποκαλυφθεί το έγκλημά του. Στα Καλάβρυτα εξηγούν τη φράση με τον εξής μύθο: Μια φορά ένας σκύλος έπιασε φιλία με μια αλεπού. Ο σκύλος παρακινούσε την αλεπού να πάνε στο παζάρι και μάλιστα της έταζε πως εκεί θα δει πολλά πράγματα και θα διασκεδάσει. Με τα πολλά, η αλεπού αποφάσισε και τον ακολούθησε. Αλλά καθώς την είδαν οι άνθρωποι αλλά και άλλοι σκύλοι, την... έστρωσαν από κοντά (την κυνήγησαν) και είδε κι έπαθε ώσπου να τους ξεφύγει. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης), η αλεπού, όταν γλίτωσε επιτέλους και βρέθηκε στα βουνά, άρχισε να μονολογεί «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι», φράση που έμεινε ως τις μέρες μας.

------------------------------------------------------------------------------------------
«σπάω πλάκα»

Σε συζητήσεις που γίνονται για διάφορα ζητήματα, ακούμε πολύ συχνά να λένε «σπάσαμε πλάκα» ή «σπάω πλάκα». Η φράση αυτή έχει τις ρίζες της στην παλιά Αθήνα, όταν έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Τότε άρχισαν να φθάνουν αρχαιοκάπηλοι που δημιούργησαν ένα δίκτυο πρακτόρων. Οι πράκτορες αυτοί ήταν κυρίως Μαλτέζοι και είχαν εγκατασταθεί γύρω από την Πύλη του Αδριανού. Για να καλύπτουν την πραγματική τους δουλειά, έφερναν με ειδικά σκάφη στον Πειραιά, μαλτεζόπλακες, που χρησίμευαν για τα κράσπεδα των δρόμων και τις μονώσεις στις ταράτσες. Κάποτε ένας από τους Μαλτέζους πράκτορες, ο Ντομένικο Τσερούνια, πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να μεταφέρει στο καράβι του αρχαιότητες σπάνιας τέχνης, για να τις πάρει μαζί του να τις πουλήσει. Τότε μερικοί θερμόαιμοι φοιτητές που τον πήραν είδηση, ανέβηκαν στο πλοίο και τα έκαναν γυαλιά - καρφιά. Κατέστρεψαν ακόμα κι αυτές τις μαλτεζόπλακες. Ύστερα πήραν τα αρχαία, ξαναγύρισαν στην Αθήνα, πήγαν στην Πύλη του Αδριανού κι έσπασαν όλες τις πλάκες των Μαλτέζων και τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα. Από αυτό το επεισόδιο έμειναν μέχρι σήμερα οι φράσεις «σπάσαμε πλάκα», «σπάω πλάκα».

------------------------------------------------------------------------------------------
«Bλάκας με λοφίο»

Ο Ιωάννης Κωλέττης έζησε αρκετά χρόνια στη Γαλλία. Εκεί άκουσε μια φράση του Μεγάλου Ναπολέοντος, του άρεσε πολύ και τη μετέφερε στην Ελλάδα κάπως αλλαγμένη. Ο Μέγας Ναπολέων είχε πει κάποτε: «Διακρίνουμε δύο τύπους στρατιωτών. Τους μαχητές που είναι έξυπνοι και δραστήριοι και εκείνους που χρησιμοποιούν για τις παρελάσεις, οι οποίοι πρέπει να είναι... βλάκες ώστε να μπορούν να στέκονται με τις ώρες στους δρόμους και στις πλατείες σαν αγάλματα». Σ’ εκείνες τις παρελάσεις χρησιμοποιούσαν ρακοφόρους που φορούσαν περικεφαλαίες με ένα λοφίο και τους έλεγαν θωρακοφόρους βλάκες. Έτσι δημιουργήθηκε η φράση «Βλάκας σαν θωρακοφόρος». Στην Ελλάδα όμως επειδή δεν υπήρχε παρόμοιο σώμα στρατού, ο Ιωάννης Κωλέττης μετέτρεψε κάπως τη φράση – σύμφωνα με όσα αναφέρει ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τάκης Νατσούλης στο βιβλίο του «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» (Εκδόσεις Σμυρνιωτάκης) – και την έκανε: «Είναι βλάκας με λοφίο» ή «Είναι βλάκας με πατέντα», δηλαδή με δίπλωμα, όπως μεταφράζεται η ιταλική λέξη «πατέντα».