ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ;;ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!!!

Αυτός ο μύθος συμβολίζει την αγνότητα
της ψυχής της Αμυγδαλιάς και
την αγάπη του Βοριά γι' αυτήν.

Η ιστορία της Αμυγδαλιάς

Η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι.
Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι' αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της.
Μια μέρα όμως ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την είδε και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά; Τριγυρνούσε θλιμένος έξω από το παράθυρό της.
Ωσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του.
Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχονταςκαι αγκάλιασε το Βοριά.
Δεν άντεξε την παγωνιά και απ' το κρύο του ξεψύχησε.
Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.

__________________________________________________________________

O ήλιος κι ο βοριάς

O ήλιος κι ο βοριάς καυγάδιζαν για το ποιος θα κατάφερνε να πάρει
το πανωφόρι του ανθρώπου.
Πρώτος άρχισε ο βοριάς.
Βάλθηκε να φυσάει με μανία· κι όσο φύσαγε, τόσο κρύωνε ὁ άνθρωπος
και τυλιγόταν στο πανωφόρι του γερά και το κρατούσε, μη του το πάρει ὁ άνεμος.
Είδε κι αποείδε ὁ βοριάς και κατάλαβε πως δεν θα κατάφερνε τίποτε.
Ύστερα, ήρθε η σειρά του ήλιου.
Έλαμψε λοιπόν στον ουρανό κι έκανε τον κόσμο καμίνι από τη ζέστη.
Άναψε ὁ άνθρωπος, έβγαλε το πανωφόρι του, το δίπλωσε και το κρέμασε στον ώμο.

O μύθος θέλει να πει πως η ταπεινότητα είναι
και πιο πρακτική και πιο αποτελεσματική από την αλαζονεία

__________________________________________________________________

Έλατο-Ελάτι

Στις μέρες μας το γνωρίζουμε σαν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι αναφέρουν όμως οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι για το έλατο; Το έλατο ονομαζόταν από τους αρχαίους Έλληνες Πίτυς όπως και το πεύκο, και ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα. Αυτός είχε κάποτε ερωτευθεί την νύμφη Πίτυ που άρεσε και στον Βοριά. Η Πίτυς προτίμησε τον Πάνα που έκανε λιγότερο θόρυβο, κι ο Βοριάς για να την εκδικηθεί την φύσηξε και την γκρέμισε κάτω από ένα βράχο. Εκεί την βρήκε ξεψυχισμένη ο Πάνας και την μεταμόρφωσε στο ιερό του δέντρο έλατο. Από τότε η νύμφη έκλαιγε κάθε φορά που φυσούσε ο βοριάς και τα δάκρυά της είναι οι σταγόνες ρετσινιού που στάζουν κάθε φθινόπωρο από τα κουκουνάρια του έλατου.

__________________________________________________________________

Δάφνη-Δάφνη του Απόλλωνα

Η Δάφνη ήταν μια νεαρή όμορφη νύμφη, κόρη του ποτάμιου θεού Πηνειού.
Ήταν κυνηγός και είχε αφιερώσει τη ζωή της στην Άρτεμη τη θεά του κυνηγιού.
Όπως η θεά έτσι και αυτή αρνιόταν να παντρευτεί. Την περιτριγύριζαν πολλοί θαυμαστές αλλά αυτή τους απέρριπτε όλους, ακόμα και τον ισχυρό γιο του Δία τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας ερωτεύθηκε την Δάφνη και όταν αυτή αρνήθηκε τις προτάσεις του την κυνήγησε ανάμεσα στα δέντρα.
Η Δάφνη φοβήθηκε και προσευχήθηκε στον πατέρα της να την βοηθήσει. Τότε λοιπόν ο πατέρας της είπε ότι θα την προστάτευε μεταμορφώνοντάς την σε δέντρο που θα ρίζωνε στην όχθη του ποταμού του, (την γνωστή μας δάφνη).
Όταν ο Απόλλωνας ήρθε ψάχνοντας τη Δάφνη, ο πατέρας της του είπε ότι μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Ο Απόλλωνας τότε έκοψε μερικά κλαδιά και έπλεξε ένα στεφάνι σε ανάμνηση της ομορφιάς της και του έρωτά του για αυτήν.
Ο Απόλλωνας έκανε τη δάφνη ιερό του φυτό. Καθιέρωσε την απονομή δάφνινου στεφανιού στους πρωταθλητές και σε όσους υπερείχαν σε διάφορα επίπεδα. Στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες όλοι οι νικητές στεφανώνονταν με δάφνινο στεφάνι.

_________________________________________________________________

Η ξερή καρδιά της ελιάς

Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός και απλώθηκε η θλίψη στον κόσμο,
μάδησαν τα φύλλα των δέντρων, ακόμη και οι βράχοι σκιστήκαν στα δύο.
Μόνο η ελιά έμεινε έτσι όπως ήταν, χωρίς να πέσουν τα φύλλα της.
Τα άλλα δέντρα πειράχτηκαν και ρώτησαν γιατί.
Κι εκείνη τους απάντησε:
«Εσάς σας πέσανε τα φύλλα μα φύλλα θα ξανακάνετε.
Εμένα δεν πέσανε τα φύλλα, μα το ξέρει η καρδιά μου...».
Γι' αυτό και η καρδιά της ελιάς είναι πάντα ξερή.

__________________________________________________________________