ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΜΗΝΑ.ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ!!!

Ο ΚΡΟΚΟΣ

Ο Κρόκος ήταν φίλος του θεού Ερμή.
Μια μέρα και ενώ οι δύο φίλοι έπαιζαν, ο Ερμής χτύπησε κατά λάθος τον Κρόκο στο κεφάλι και τον σκότωσε. Στον τόπο του συμβάντος φύτρωσε ένα λουλούδι.
Τρεις σταγόνες από το αίμα του άτυχου νέου που έπεσαν στο κέντρο του λουλουδιού έδωσαν τα στίγματα του φυτού που από τότε πήρε το όνομα κρόκος.


ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ

Πατρίδα του η Απω Ανατολή. Ζει στις γωνιές των κήπων και σκαρφαλώνει σε τοίχους και φράχτες.
Το γιασεμί έφτασε στη Ευρώπη μέσα στις αποσκευές ενός Ιταλού από την Τοσκάνη. Συμβολίζει την αγνότητα και το όνομά του προέρχεται από τις αραβικές λέξεις γας (απελπισία) και min (ψέμα).

Ένας κινέζικος μύθος λεει για το γιασεμί τα εξής:
Όταν ένας νέος αυτοκράτορας ανέβηκε στο θρόνο της Κίνας, αποφάσισε να παντρευτεί μια από τις έξι κόρες του ανδρείου στρατηγού του. Όταν τις γνώρισε και οι έξι ήταν πολύ καλές και δεν μπορούσε να διαλέξει. Τότε αποφάσισε να διαλέξει όποια του πήγαινε ένα λουλούδι, που θα τον συγκινούσε περισσότερο.

Η πρώτη σκέφτηκε να του πάει ένα τριαντάφυλλο, η δεύτερη ένα γαρύφαλλο, η Τρίτη έναν κρίνο, η τέταρτη ένα χρυσάνθεμο, η Πέμπτη μια ντάλια. Η πιο μικρή που την έλεγαν Για-Σε-Μι δεν ήξερε τι να του πάει, γιατί οι αδερφές της είχαν διαλέξει τα καλύτερα λουλούδια. Ένα πρωί είδε ξαφνικά ένα πουλάκι που κρατούσε ένα ανθισμένο κλαδάκι που μύριζε υπέροχα. Αμέσως αποφάσισε να του προσφέρει αυτό. Ο αυτοκράτορας παίνεψε τα λουλούδια των κοριτσιών, αλλά όταν μύρισε της πιο μικρής, η μυρωδιά έφτασε ως την ψυχή του. Έτσι διάλεξε αυτή για γυναίκα του , ονόμασε το γιασεμί και το φύτεψε στον κήπο του. Αυτός είναι ο μύθος των κινέζων για το γιασεμί.


ΑΝΕΜΩΝΗ

Το όνομα του λουλουδιού συνδέεται με τον αρχαίο ερωτικό μύθο του Άδωνι και της Αφροδίτης.
Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ο Άδωνις βγήκε για κυνήγι στο δάσος. Εκεί όμως τον παραφύλαγε ο θεός Άρης ο προηγούμενος εραστής της Αφροδίτης που ζήλευε τον Άδωνι αφού η Αφροδίτη τον παράτησε για τα μάτια του ωραίου νέου.
Ο Άρης μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, επιτέθηκε στον Άδωνι και τον πλήγωσε θανάσιμα. Η Αφροδίτη άκουσε τα βογκητά του Άδωνι και έσπευσε να τον βρει. Όμως ήταν πια αργά.
Απαρηγόρητη η Αφροδίτη πήρε στην αγκαλιά της το άψυχο σώμα του αγαπημένου της και όπως λέγεται ράντισε με νέκταρ την πληγή. Και από το μείγμα που έκαναν το νέκταρ με το αίμα ξεπήδησε ένα όμορφο λουλούδι.

Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Έτσι το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του.

ΓΛΑΔΙΟΛΑ

Ένα αρχαίο όνομα της γλαδιόλας ήταν ξιφίον (xiphium), από την ελληνική λέξη ξίφος, που εννοείται ως σπαθί.
Ο Λινναίος, δανειζόμενος ίσως από τα γραπτά του Πλίνιου σχετικά με φυτά που έχουν φύλλα σε σχήμα ξίφους, το ονόμασε gladiolus (γλαδιόλα) αναφερόμενος στο σχήμα των στενών φύλλων.
Η γλαδιόλα μνημονεύεται στην ελληνική μυθολογία.
Σύμφωνα με μια εκδοχή ενός μύθου του Οβίδιου, η Ceres, η ρωμαϊκή θεότητα του σπόρου και της συγκομιδής, η Δήμητρα στην ελληνική μυθολογία, είχε αγαπημένο μέρος ένα ιερό δάσος κοντά στη Θεσσαλία.
Ένας κακός και εύπορος άντρας που ονομαζόταν Ερυσίχθονας, ο οποίος δεν πίστευε στους θεούς, ζούσε εκεί κοντά και αφειδώς μάζευε καυσόξυλα από τα δέντρα του ιερού δάσους. Κατά μία εκδοχή, όταν οι προσκυνητές προσπάθησαν να τον σταματήσουν, πήρε το κεφάλι ενός άντρα.

Από το αίμα, η Ceres έκανε να ξεπηδήσουν μικρά φυτά σε σχήμα ξίφους που τα ονόμασε γλαδιόλες. Παρακινούμενη από εκδίκηση, η Ceres τιμώρησε τον Ερυσίχθονα διατάζοντας την Πείνα(τον Λιμό) να μπει στο σώμα του. Αυτός αδυνατώντας να βρει αρκετή τροφή για να ικανοποιήσει την όρεξή του, πούλησε την κόρη του για ν' αγοράσει περισσότερη τροφή.
Η κόρη του δραπέτευσε στο δάσος, και η Ceres την μετέτρεψε σε φυτό γλαδιόλας για να φροντίζει τον άντρα που σκοτώθηκε από τον πατέρα της. Όταν ο Ερυσίχθονας δεν μπορούσε να βρει πλέον τροφή και δεν είχε άλλα χρήματα, η επιθυμία του για τροφή ήταν τόσο δυνατή που η Πείνα τον οδήγησε να φάει τον εαυτό του.

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ [Μανουσάκι]

Ίσως ο πιο κατάλληλος τρόπος να αποδώσει κανείς την ομορφιά του λουλουδιού νάρκισσος είναι αυτός ο αρχαιοελληνικός μύθος.
Ο Νάρκισσος ήταν ένας εξαιρετικά όμορφος νέος. Η μητέρα του, του είχε πει ότι θα παραμείνει έτσι σ΄ όλη του τη ζωή αν δεν δίνει σημασία στην ομορφιά του.
Ο Νάρκισσος αποφάσισε να δει την αντανάκλασή του στα νερά μιας πηγής. Γοητεύτηκε τόσο από την ομορφιά του πού έμεινε εκεί ακίνητος θαυμάζοντας τον εαυτό του μέχρι που μαράζωσε και πέθανε στις όχθες της πηγής.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, νόμισε πως η αντανάκλαση του ήταν η νύμφη που έμενε εκεί. Πήδησε στο νερό για να την πιάσει και πνίγηκε.
Το λουλούδι νάρκισσος υποτίθεται ότι φύτρωσε σε εκείνο το σημείο.

Αμαρυλλίς

Σύμφωνα με τους κλασικούς ποιητές Θεόκριτο, Οβίδιο και Βιργίλιο, η Αμαρυλλίδα ήταν μια βοσκοπούλα.
Μια παρθένα νύμφη, συνεσταλμένη και ντροπαλή αλλά και σκληροτράχηλη. Ερωτεύτηκε σφοδρά τον Αλταίονα, ένα βοσκό με παγωμένη καρδιά, αλλά τόσο όμορφο όσο ο Απόλλωνας και τόσο δυνατό όσο ο Ηρακλής, και αποφάσισε να είναι αληθινή μόνο γι' αυτόν χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.

Ο Αλταίων ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφερόταν ένα λουλούδι που να μην υπήρχε ποτέ στον κόσμο.
Η Αμαρυλλίδα συμβουλεύτηκε το μαντείο των Δελφών και της είπαν να τρυπήσει την καρδιά της με ένα χρυσό τόξο μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα.
Το έκανε αυτό, φορώντας ένα κατάλευκο φόρεμα, για τριάντα συνεχόμενα βράδια, ρίχνοντας το αίμα της.

Ο βοσκός τελικά άνοιξε την πόρτα του και είδε ένα λουλούδι με βαθυκόκιννα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδας.

Δεκέμβρης

____________________________________________________

Καλωσορίζουμε, λοιπόν, το Δεκέμβρη, τον πρώτο μήνα του χειμώνα και τελευταίο του έτους, παρόλο που η ετυμολογία του (δέκα, decem) προδίδει πως κάποτε αριθμούσε τον δέκατο μήνα της χρονιάς, τότε που ως αρχή του έτους λαμβάνανε την εαρινή ισημερία. Αφ'ότου, όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας καθόρισε την 1η Ιανουαρίου ως αρχή του έτους, ο Δεκέμβρης μας μπήκε τελευταίος στη σειρά κι ανακηρύχθηκε δωδέκατος!

Όσο για την παλαιότερη ονομασία του, ο Δεκέμβριος υπολογίζεται πως "χονδρικά" αντιστοιχεί στον έκτο μήνα των αρχαίων Ελλήνων, τον καλούμενο Ποσειδεών (ή Αλαλκομένιο των Βοιωτών και Διόσθυο των Λακεδαιμονίων, καθώς η ονομασία των μηνών ποικίλλε ανά τις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας).

"Τον Δεκέμβρη οι αρχαίοι μας τον έλεγαν Ποσειδεών κι ήταν ο έκτος μήνας του αθηναϊκού έτους. Το όνομά του το πήρε απ'τις θυσίες που γίνονταν το μήνα αυτό στο θεό της Θάλασσας, τον Ποσειδώνα κι είχαν ως σκοπό οι θυσίες αυτές να καλμάρουν λίγο τα θυμώματα του Πελάγιου θεού." (Βασίλη Λαμνάτου, "Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας").

Καλό Μήνα